de treurigheid van fastfoodketens
Het viel me pas ook al op toen ik in Dusseldorf was. Duitse steden maken me altijd al wat somber of zelfs een beetje melancholisch, met hun grauwe gebouwen en gebrek aan leuke steegjes, grachtjes en zeventiende-eeuwse huisjes. Ik was er met wat vrienden en toen we voor de brandende zon, verkoeling zochten in de Burgerking en een ijsje bestelden (als de cultuurbarbaren die we waren) zag ik een vrouw, van ongeveer veertig, die in haar eentje aan een tafel zat en een heel menu binnen een kwartier naar binnen schrokte. Een nietszeggende blik in haar ogen. Strechkleren van een goedkope stof en gekromde schouders. Het leek erop dat ze hier vaker kwam en het vervulde me met een soort medelijden. Ze zat daar maar alleen, het goedkope, bijna onnatuurlijke voedsel naar binnen te werken, alleen. Het was misschien niet eens voedsel te noemen, meer gefrituurde zooi waar drie procent natuur in zit en de rest is allemaal uit de fabriek en chemisch. Daarna vertrok ze weer. Een paar weken later, van
