de treurigheid van fastfoodketens

Het viel me pas ook al op toen ik in Dusseldorf was. Duitse steden maken me altijd al wat somber of zelfs een beetje melancholisch, met hun grauwe gebouwen en gebrek aan leuke steegjes, grachtjes en zeventiende-eeuwse huisjes. Ik was er met wat vrienden en toen we voor de brandende zon, verkoeling zochten in de Burgerking en een ijsje bestelden (als de cultuurbarbaren die we waren) zag ik een vrouw, van ongeveer veertig, die in haar eentje aan een tafel zat en een heel menu binnen een kwartier naar binnen schrokte. Een nietszeggende blik in haar ogen. Strechkleren van een goedkope stof en gekromde schouders. Het leek erop dat ze hier vaker kwam en het vervulde me met een soort medelijden. Ze zat daar maar alleen, het goedkope, bijna onnatuurlijke voedsel naar binnen te werken, alleen. Het was misschien niet eens voedsel te noemen, meer gefrituurde zooi waar drie procent natuur in zit en de rest is allemaal uit de fabriek en chemisch. Daarna vertrok ze weer.

Een paar weken later, vandaag, was ik in de Mac en het trof me weer: de treurigheid van fastfoodketens. Drie mannen, verspreid over de ruimte, zittend op van die semi-leuke bankjes en hun ellebogen leunend op de plakkerige tafels. Voor hun stond een dienblad waar hun eten in papieren bakjes gepropt was door puberjongens waarvan je niet wilt weten hoe vies hun kamers waarschijnlijk zijn. Binnen een kwartier was al het eten weg. Eén man begon de krant te lezen terwijl gillende kinderen langs renden, één luisterde gesprekken af en een ander bestelde nog wat. 

Het zijn van die mensen die waarschijnlijk wekelijks komen, uit de sleur van hun leven komen in een 'restaurant' met plakkerige tafels, eten dat misschien niet eens eten genoemd kan worden en een sfeer die alleen maar 'vreten, vreten, vreten' lijkt te roepen. 

En dan heb ik het nog niet eens over de voedselverspilling. Er wordt zoveel weggegooid en eerst besefte ik me het niet, maar ik hoorde een leidinggevende praten over al het voedsel dat werd weggegooid en ik schrok er van. Daarnaast hoorde ik haar ook vertellen over hoe sommige mensen zich soms gedragen. Dat ze bij een de macdrive iets bestellen, stoppen, drie cheeseburgers uit de papieren zak halen, weer de mac in lopen en zeggen: "ik heb drie cheeseburgers bestelt, maar ze zitten niet in mijn tas." Dan krijgen ze drie cheeseburgers mee waarvoor ze niet hoeven betalen en toen ik het hoorde vroeg ik me af wat er mis is gegaan. Waarom vreten mensen zich vol met troep, lichten ze mensen op voor dat eten en waarom wordt er zoveel weggegooid? 

Dan moet ik wel bekennen dat ik vroeger altijd naar de Mac wilde en dol op het happy meal met kipnuggets was en waarschijnlijk is het minder zwart-wit en sterotyperend als ik het nu beschrijf, maar ik wilde het toch even zeggen.